νάιν, δάσκαλε

ο ιωάννης μεταξάς είπε ένα όχι που δεν ήταν όχι αλλά δεν ήταν ναι αλλά ήταν νάιν και ταυτόχρονα ήταν ναι δάσκαλε γιατί δεν μας πήγες ποτέ παρακάτω μετά τι έγινε στη ρημάδα τη χώρα αύριο παρέλαση παιδιά μου μη φορέσετε κοντές φούστες και τακούνια σεβαστείτε τη μέρα εθνική αντίσταση αλβανία βουνά ήρωες ήρωες έλλη τορπιλίζω πες μας δάσκαλε για τη μακρόνησο πες μας για το βασανιστήριο με τη γάτα και το σακί δάσκαλε μήπως ο παππούς σου έκανε διακοπές στο μακρονήσι πες μας δάσκαλε για το μετά ποιος πήρε την εξουσία μετά την απελευθέρωση και γιατί εγώ δάσκαλε τους αγαπάω τους γερμανούς όλους τους αγαπάω και ο πατέρας μου λέει ξέρεις παιδί μου τι σημαίνει σύνορο ένα βουνό από τη μία γεννήθηκες εσύ από την άλλη εγώ τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε αγαπάω τους λαούς και μισώ όσο τίποτα τους φασίστες δάσκαλε προχώρα την ιστορία παρακάτω μίλα για τη βάρκιζα επιτέλους μιλήστε βγάλτε τις κουκούλες δάσκαλε μας κυβερνάνε από τότε οι ίδιοι και ποτέ δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ μιλήστε πότε είδαμε ελευθερία εδώ κάτω πότε ανασάναμε μας ταΐσανε τόσα χρόνια με αλατισμένα ψέματα και χαθήκαμε χάσαμε την αλήθεια μας και την ουσία μας γιατί παρελαύνουμε ρε δασκαλάκο τι γιορτάζουμε σταθείτε προσοχή περνάνε τα στρατά γυρίστε τα κεφάλια στην εξέδρα παπάδες και ένστολοι πάνω σε μια εξέδρα να απαιτούν σεβασμό ταξίδι στο ιράν ράσα παντού ράσα και στολές μερικοί θέλουνε να ξαναφέρουνε το βασιλιά δάσκαλε μ’ ακούς άραγε ή έφυγες από την αίθουσα να πάμε περίπατο πάνω στο γράμμο να δούμε τα κορμιά που χαθήκανε από τα κανόνια του σκόμπι να αγγίξουμε τους ήρωες να συλλέξουμε τα κόκκαλά τους να κλάψουμε για το θάνατο κάθε ιδέας κάθε ελευθερίας ο μπελογιάννης ζει ρε δάσκαλε γοργόνα θα γίνω και θα ρωτώ τους ναυτικούς κι ύστερα κολυμπώντας από το λαύριο μέχρι το μακρονήσι εκεί να κοιτάξουμε τον ήλιο να πέφτει πάνω στη θάλασσα κι από κει όλα τα γελαστά παιδιά που σκοτώσανε οι φασίστες να ζωντανέψουνε άκου με κι εμένα δάσκαλε και μην με λες ακραία σκοτώσανε τον πέτρουλα ρε δάσκαλε να θα σε πάω και στα χρόνια σου σκοτώσανε τον τεμπονέρα σε πήρε ο λαμπράκης σε πήρε η λευτεριά να έλα και στα χρόνια μου δασκαλάκο που σου κόψανε το μισθό στα δύο σαν αρνίσιο μπούτι μη μιλάς άλλο θα σου μιλήσω για τον αλέξη θα σου κλάψω για τον παύλο θα σου μιλήσω για τα δάκρυα της γενιάς μου δάσκαλε παντού φασίστες κι εσύ μας έφερες εδώ να μας πεις για το όχι ρε δάσκαλε και ότι δήθεν των εχθρών τα φουσάτα περάσαν άκου με παντού φασίστες σου λέω παντού εξέδρες με επίσημους τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ η ελλάς στο γύψο ποτέ δεν έδεσε το γλυκό συμπαράσταση λαέ πού είσαι λαέ πού πήγες δάσκαλε τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ πού πάμε πορεία προς το βίτσι ο γοργοπόταμος ανατινάχθηκε και έπεσε και μας πλάκωσε η γέφυρα τίποτα τίποτα δάσκαλε δεν έχω τίποτα να σου πω μην μου δίνεις σημασία μάλλον δεν μπορώ να προσαρμοστώ και εξάλλου όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει δάσκαλε

χαίρε σταυρε, οικουμένης φύλαξ

Γράφω και ακούω. Πώς το λέγαμε στο δημοτικό; Γράφω και μαθαίνω. Ε λοιπόν εγώ τώρα αντιστρέφω τους όρους. Ακούω και γράφω. Το φεγγάρι έχει ανέβει πια ψηλά στον ουρανό. Η ώρα περασμένη. Ένα σμάρι κόσμου έχει μαζευτεί σε ένα τηλεοπτικό στούντιο και περιμένει να ακούσει πώς θα σωθεί από έναν κύριο που πήρε το ακριβοπληρωμένο του σακίδιο επ’ ώμου και αποφάσισε ότι θα κινήσει τα νήματα της πολιτικής ζωής. Αυτή τη στιγμή που γράφω τον ακούω να μιλά. Ίσως και να θέλω να νυστάξω, ποιος ξέρει. Με νανουρίζει. Αυτή είναι η αλήθεια. Έχει ωραία χροιά. Προσπαθώ να πιάσω το βαθύτερο νόημα αυτών που λέει. Στις περισσότερες κουβέντες του δεν υπάρχει νόημα. Απολαμβάνω την τηλεοπτική δημοκρατία ωστόσο. Παρατηρώ ότι νέοι άνθρωποι τον ρωτούν με αγωνία και ολίγον τι θαυμασμό. Θαυμασμό. Άκουσον άκουσον. Λοιπόν είναι πολύ εύκολο να γίνεις πολιτικός ανήρ. Ή και θυγάτηρ. Φτιάχνεις λίγο το μαλλί. Όχι με τρόπο λαϊκό όπως η Σοφία Βούλτεψη. Λιγάκι πιο μοντέρνο. Λιγάκι πιο αφηρημένο. Λιγάκι πιο πιασάρικο. Ύστερα φτιάχνεις λίγο το ντύσιμο. Πετάς τσιτάτα. Καταργείς το χαμόγελο. Εισάγεις το μειδίαμα. Σηκώνεσαι όρθιος. Θα τους εκπλήξεις. Θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Δεν είσαι μαγκωμένος. Έχεις γνώση του χώρου και του χρόνου. Θα απαντήσεις σε όρθια στάση. Ο κοινός ελληνικός νους θα σκεφτεί ρε, αυτός δεν είναι σαν τους άλλους, είναι άνετος. Ο ίδιος κοινός νους που έδωσε χρυσούς δίσκους στο Νότη, που τίναξε το μέγκα τσάνελ στην κορυφή της τηλεθέασης, που έτρεξε να πανηγυρίσει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έβαψε τα μαλλιά πλατινέ, που φόρτωσε τις πιστωτικές για διακοποδάνεια, που πήρε αυτοκίνητα αξίας σπιτιών, ο ίδιος κοινός νους που όπλισε χέρια νεοναζί. Εξάλλου ξέρεις πού απευθύνεσαι. Απευθύνεσαι σε κόσμο που δεν επιθυμεί να αντιληφθεί την ουσία εδώ και πολλά χρόνια. Μιλάς σε αυτιά πολλάκις τρυπημένα. Σε κοιτούν μάτια ενισχυμένα με μπότοξ. Σε νιώθουν χείλη περασμένα με κραγιόν. Ξέρεις από απλοϊκότητα. Δούλευες σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό επί σειρά ετών. Γνωρίζεις τι θέλει το κοινό. Διαχωρίζεις τα πράγματα. Παιδιά να ξέρετε. Από τη μία είναι η ακροδεξιά και από την άλλη η ακροαριστερά. Βορίδης εναντίον Λαφαζάνη. Ακροδεξιός ο εις, σταλινικός ο έτερος. Δεν του αντιμιλά κανείς. Ναι μωρέ. Καλά τα λέει. Πάνω κάτω έτσι είναι. Συνεχίζεις όρθιος. Βγάζεις επιφωνήματα. Κουνάς χέρια. Συνεχίζεις να μη λες τίποτα. Ζητώ την ψήφο σας. Δεν έχω να απαντήσω σε τίποτα. Δεν είμαι αριστερός – καλά αυτό το ξέραμε. Δεν είμαι δεξιός. Αυτά τα πράγματα είναι ντεμοντέ. Χρειάζονται πρόσωπα. Νέα πρόσωπα. Εγώ ειμί το φως. Είμαι μια δύναμη αλλαγής. Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει. Μπορώ να σας φέρω την αλλαγή. Μην με ρωτάτε λεπτομέρειες. Φανταστείτε απλά τη ζωή σας να κυλά σαν τηλεοπτική εκπομπή. Με soundtrack των Calexico. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία. Ξέρεις πώς να φερθείς. Ο παρουσιαστής σε αποκαλεί πρόεδρο. Γουστάρεις. Τον αποκαλείς φίλο. Άκου φίλε. Οι τηλεθεατές ψηφοφόροι σε προσφωνούν Σταύρο. Γουστάρουν. Τους κοιτάς στα μάτια. Δεν έχει σημασία τι λες. Αλλά ο τρόπος που το λες. Ό,τι δηλώσεις είσαι. Έτσι δεν μας μάθαιναν παλιά;
Είσαι η πραγμάτωση της χώρας μου. Είσαι η χώρα μου. Είσαι οι άνθρωποι αυτού του τόπου. Είσαι η Ελλάδα. Μας αξίζεις. Κουβέντα για τις πληγές μας. Κουβέντα για τα τραύματά μας. Κουβέντα για την αλήθεια. Άλλο το φαίνεσθαι και άλλο το είναι. Στα γεννητικά μας όργανα γραμμένο το ‘χουμε το είναι. Το φαίνεσθαι μας νοιάζει. Αυτό είναι όλα τα λεφτά. Εκεί στη ρημάδα τη θεωρητική κατεύθυνση προ δεκαετίας μερικοί βγάλαμε τα μάτια μας με τον Επιτάφιο του Περικλή. Μαθαίναμε από το Θουκυδίδη πως το είναι πρέπει να ταυτίζεται με το φαίνεσθαι. Μαλακίες.

Ωραία τα λες, πρόεδρε. Είσαι όλα τα λεφτά. Είσαι το μέλλον, το παρελθόν και το παρόν. Είσαι η Ελλάδα. Αυτή που ανήκει στον κάλαθο των αχρήστων. Ωραία τα λες, πρόεδρε.

Αλλά νύσταξα.

in dubio pro morte

το τεκμήριο αθωότητας καθιερώθηκε για πρώτη φορά μετά τη γαλλική επανάσταση στη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη του 1789 στο άρθρο 9. σήμερα κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παρ. 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα δικαιώματα του ανθρώπου. το τεκμήριο αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και η πολιτεία μέσω των οργάνων της οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του. απόρροια του τεκμηρίου αθωότητας είναι η αρχή της επιείκειας προς τον κατηγορούμενο. η αρχή αυτή επιβάλλει το δικαστήριο εν αμφιβολία να αποφανθεί υπέρ του κατηγορουμένου (in dubio pro reo)

(πηγή: wikipedia)

 

 

κοιτάξτε προσεκτικά παρακαλώ
τον τρόπο που ο νέος σηκώνεται από το σκουριασμένο σκαμπό
το λεπτό του ντύσιμο παρατηρείστε
το δώρο πτυχίου που καλύπτει τον καρπό του
− ηχορρύπανση βόμβας −
ανοίγει τη δερμάτινη τσάντα του
− δώρο της κοπέλας του για τη σπουδαία πρόσληψη −
τάχα καμώνεται πως ταχτοποιεί τα χαρτιά του
μέχρι να σιγουρευτεί πως ο πελάτης του
έτοιμος πια να κρεμαστεί από τη ζώνη του
ανήσυχα εφησυχασμένος γυρίζει στο κελί του
(ώρες επισκεπτηρίου αυστηρώς δύο· κανείς όμως δεν ενημέρωσε της πόλης τα πουλιά· αυτά έρχονται απρόσκλητα στα τετραγωνισμένα σιδερένια παράθυρα και ατενίζουν την ελπίδα που βγάζει φτερά και φεύγει μακριά κι αυτή)
κι ύστερα παρατηρείστε πιο προσεκτικά παρακαλώ
την ώρα που ένας κορυδαλλός ανίδεος για τη συνωνυμία
στέκεται στο παράθυρο και ανακαλύπτει αίφνης
πως δεν μπορεί να κελαηδήσει πια
ο νέος λοιπόν που ουδέποτε φέρελπις υπήρξε
βγάζει το αντισηπτικό από τη μέσα τσέπη
− την κρυφή −
και όλο επιμέλεια σκουπίζει χέρια, μάτια, λαιμό, αυτιά
αφήνοντας για πάντα την καρδιά του βρώμικη
κι ύστερα καθαρός από ενοχές και με οσμή νεκροτομείου
καληνυχτίζει φιλικά τους ανθρωποφύλακες της εννόμου τάξεως
και φεύγει γρήγορα για κάποιο μπαρ
όπου συχνάζει κάθε καρυδιάς υψηλά ιστάμενος
εκεί θα μπει, θα πιει κρασί λευκό και θα κοιτάξει την ατζέντα του
κι ύστερα από την ούρηση στο αποχωρητήριο
σίγουρος πως κανείς δεν τον κοιτάζει
θα λησμονήσει βαρεθεί τα χέρια του να πλύνει
αλλά θα θυμηθεί να ανασηκώσει το γιακά του πουκαμίσου του
− όσο πιο ψηλός ο γιακάς τόσο πιο φτηνιάρικα ακριβή η κολόνια του −
κι όταν την άλλη μέρα του τηλεφωνήσουν
να τον ενημερώσουν πως ο κρατούμενος του χτες
τάχα απροσδόκητα έθεσε τέλος στη ζωή του
δεν θα τον κυριεύσει ούτε θλίψη ούτε δάκρυ
δεν θα σταθεί καταμεσής της πανεπιστημίου να ουρλιάξει
δεν θα χτυπήσει το κεφάλι στην κολώνα της δεή
δεν θα χαθεί το βλέμμα του ψηλά ψάχνοντας τον κορυδαλλό
που δεν θα τραγουδήσει πια ποτέ
μόνο θα βάψει την ψυχή του ολόκληρη με σπρέι αντισηπτικό
που καταστρέφει δια παντός τις μνήμες
θα ακολουθήσει με το βλέμμα μια φούστα στενή
που εκείνη την ώρα θα περνάει το φανάρι απέναντι
και θα χαθεί ως πέρα στον μεγάλο εμπορικό της πόλης δρόμο
αναζητώντας βιαστικά πουκάμισα με γιακά χτισμένο από χάλυβα
πληρώνοντας όσο όσο για τα κατάλληλα ενός δικολάβου ρούχα
που προστατεύουν πλήρως όλους τους νέους αυτού του κόσμου
που ουδέποτε φερέλπιδες υπήρξαν
από την εξάπλωση του ιού της ανθρωπιάς