μηνολόγιον

οκτώβρη γιατί κλαις

πλαγίως τίθενται οι ερωτήσεις μου πια

βλέπεις η εξουσία βιαίως μου επίταξε

όλα μου τα σημεία της στίξης

δια λόγους ευθύνης κοινωνικής που την ονόμασε ατομική

λοιπόν οκτώβρη γιατί κλαις

σου κλέψανε το χ απ’ την καρδιά

θυμάμαι την επανάστασή σου

που χώρα θα λάβει όμως τον άλλον μήνα

ίσως και τον άλλον αιώνα πια

δίφθογγοι ύπουλοι

του καπιταλισμού στρατιώτες άβουλοι

κι εμείς ακόμα αναζητάμε φθόγγους που

και γλώσσα και ζωή να δυσχεραίνουν

πορείες μηχανοκίνητες στο κέντρο της αθήνας

τραγούδια πάνω απ’ τον τάφο μεγάλων συνθετών

και δάκρυα μιας εξέγερσης ανεπίστρεπτης

μην κλαις οκτώβρη πια

ένας νοέμβρης κάποτε κι ύστερα δυο δεκέμβρηδες

γέννησαν τις χρονιές που για πάντα πια δικές μας είναι

τώρα μετράμε τη ζωή μας πια κάνοντας λόγους μόνο υποθετικούς

και στα ημερολόγια οι χειμώνες δώδεκα χρόνια διαρκούν

κι όταν θα φλεβαρίσει κάποτε ξανά

οι αμυγδαλιές που θα ξυπνήσουν απ’ τη διασωλήνωση

θα εισπνεύσουν όλη μας τη μοναξιά που απ’ τα τζάκια βγαίνει

και θα μας ρίξουν με χαμόγελο στης άνοιξης την άγρια αρένα

και τότε πάλι οκτώβρη θα σε περιμένω πάνω στα βουνά

νέα που θα παφλάζουν από τη θάλασσα του μάη να σου δώσω

και νεογέννητα μωρά από του αύγουστου τα γλαροπούλια

ίσα για να ο κύκλος της χρονιάς αισίως άδοξα και όπως όπως κλείσει

και πάλι τη ζωή μας αδιαμαρτύρητα άθικτη και εύθραυστη

στα έσοδα έξοδα του παρελθόντος έτους να εσωκλείσουμε